RIBADEUME CELEBROU AS FESTAS PATRONAIS DA ASUNCIÓN DE MARÍA E SAN ROQUE

A parroquia de Ribadeume celebrou as súas festas patronais na honra á Asunción de María e San Roque. A boa climatoloxía acompañou a estas tradicionais e antano populares festas ribadeumesas, que comezaron o venres 11 cunha verbena cos grupos Nueva Fuerza e Marbella.

O sábado, despois das bombas de palenque, celebrouse na honra da Asunción de María a misa cantada por alumnas do conservatorio municipal, seguida da procesión acompañada por parroquianos e o repique das campás da igrexa parroquial. Na sesión vermú actuou a orquestra Bambolea, que tamén estivo na verbena da noite xunto a Galilea.

Na derradeira xornada do domingo houbo a sesión vermú e antes a celebración da eucaristía acompañada da Rondalla Vila de As Pontes.

A PARROQUIA DE RIBADEUME (Santa María)

Ribadeume, ata 1983 parroquia do concello da Capela, recibe o seu nome pola súa situación sobre o Eume, río que rega o leste da parroquia, ademais do de Maciñeira e os regos do Castro, Porto do Liño e Pena de Traste. Ocupa uns catorce quilómetros cadrados de terreo montañoso, destacando o pico de Montouto (566 m), agás unha pequena meseta na parte norte que fai de atalaia cara o río e o val do Eume, onde viven á maior parte dos seus 193 habitantes, segundo o censo do 1 de xaneiro de 2017.

Comprende as aldeas das Seixas, O Cameleiro, Espá, A Folla Branca, A Fraga dos Cregos, As Gañidoiras, Pena de Traste, Roidiz, Alto das Seixas, Vilarmouro, Os Ucedos e O Campo, considerado como núcleo de poboación (con 137 habitantes), que agrupa os lugares da Villerma, A Carreira, O Cachopal, O Castiñeiro Dacó, O Castiñeiro Dacolá, O Cotillón, Os Castros, A Corredoira, O Petouto e A Pedra do Couto. Están deshabitados os lugares da Graña, O Raque e Viador.

É unha parroquia con abundancia de castros, os chamados de guarnición común moi abundantes na comarca. A igrexa parroquial tivo varias reformas e a súa espadana de dúas campás é do século XVIII. Á carón súa hai un cruceiro e un sartego paleocristián. Na praza principal do lugar hai un interesante cruceiro construído no ano 1863. É de plataforma, pedestal e capitel cadrangular e cruz octogonal, levando no anverso o Cristo crucificado e no reverso a Virxe en actitude de orar.

A PARROQUIA DE BERMUI (Santiago)

A parroquia de Santiago de Bermui está dende hai anos moi vencellada á de Ribadeume, da que é parroquia anexa e coa que comparte moitos aspectos sociais, culturais e veciñais.

Segundo a lenda, o nome de Bermui ven do rei Bermudo II, quen no ano 982 foi coroado en Santiago pola nobreza galega. Ante a chegada de Almanzor fuxiu cara Betanzos e despois a Oviedo pasando por As Pontes. Bermui, terra de castros, é hoxe unha próspera parroquia que vive principalmente da agricultura e gandería. Ten 85 habitantes repartidos nunha superficie de dez quilómetros cadrados (10,42), nos lugares habitados de Campoverde, O Carballo, O Castro, O Caxado, Os Currás, A Graña, A Ermida, Bermui-Igrexa, O Mariñao, Sesulfe, Sobrevila e A Torre. Están deshabitadas as aldeas do Cordal e Murazoso. É unha meseta duns catrocentos metros de altura, aínda que ó oeste supera os cincocentos, como no monte da Fonte Vella (521 m).

A Igrexa parroquial é de construción recente (1972). No lugar da Ermida está a capela de Santo Antón, que atópase en mal estado. Nesta parroquia hai unha fervenza situada no treito final do rego das Painceiras antes de chegar ó río Eume, cunha altura de preto de trinta metros.

SAN ROQUE E A ASUNCIÓN DE MARÍA

Roque de Montpellier, nado segundo a tradición en Montpellier cara a 1348 (outros historiadores sinalan a súa data de nacemento en 1295) e finado en Voghera (Italia) o 15 ou 16 de agosto de 1376 ou 1379 (outros din que na prisión de Montpellier en 1317), foi un peregrino francés que se dirixiu a Roma.

Percorreu a península Itálica curando infectados pola peste, e faleceu querido coma un santo. A súa devoción estendeuse rapidamente a partir do século XV. Desde Venecia propagouse o culto cara os pobos xermánicos e os Países Baixos. En 1477, por mor doutra epidemia de peste, fundouse en Venecia unha confraría baixo a súa advocación (Confraternità o Scuole di San Rocco), dedicada á hospedaxe de enfermos de peste. Esta agrupación fomentou a devoción ó santo construíndo capelas e máis centros de acollida por toda Italia. Unha das igrexas máis coñecidas dedicadas a este santo está en París, preto do museo do Louvre, ordenada edificar por Luís XIV en 1563. Actualmente a súa devoción esténdese por toda Europa e Latinoamérica.

O santoral da igrexa católica celebra o seu día o 16 de agosto. Santo protector ante a peste e epidemias, a súa intervención foi solicitada polos habitantes de moitas aldeas que, logo de desaparecer o mal, recoñecían a intervención do Santo, polo que era nomeado Santo patrón da localidade. Foi canonizado en 1584.

Represéntase vestido de peregrino (con bordón e cabaza), cunha ferida na perna e acompañado dun can que o auxiliaba. É patrón dos peregrinos, dos cans, dos contaxiados por epidemias (especialmente a peste e o cólera), dos falsamente acusados, dos inválidos e dos cirurxiáns.

Asunción de María ou Asunción da Virxe é a crenza, de acordo á tradición e teoloxía da Igrexa Católica, de que o corpo e alma da Virxe María foron levados ó ceo logo de terminar os seus días na terra. Este traslado é chamado Assumptio Beatæ Mariæ Virginis (Asunción da Bienaventurada Virxe María) polos católicos romanos, cuxa doutrina foi definida como dogma polo Papa Pío XII o 1 de novembro de 1950.

A Igrexa católica celebrou esta festa en honra da Virxe María en Oriente desde o século VI e en Roma desde o século VII, celebrándose o 15 de agosto. É patroa de numerosas localidades españolas (Elche, Peñafiel, Pinto, Níjar, Estepa, Pinos del Valle –Granada-) e hispanoamericanas (Asunción de Paraguai, Juigalpa en Nicaragua, Chacas en Perú, Guatemala).

Ribadeume, 13 de agosto de 2017 (AF)

Nova cortesía de A.F.