CABREIROS HONROU A SANTA MARIÑA

Unha das parroquias máis importantes do concello de Xermade, Cabreiros, celebrou a pasada fin de semana as súas festas patronais adicadas a Santa Mariña, unha das de máis tradición e máis concurridas de toda a comarca. Alí déronse cita nestes tres días de festa centos de veciños, cabreireses residentes fóra do seu terruño e visitantes vidos doutros lugares do entorno.
Os festexos comezaron o venres cunha verbena a cargo da orquestra Delirio. O sábado iniciouse a xornada con bombas de palenque e misa e posterior procesión coas imaxes de San Antón, a Virxe do Carme e a da patroa, Santa Mariña, que lucía un bonito manto de cor vermello con bordados dourados e prateados. A sesión estivo a cargo da orquestra Nevada, de Ourense, que tamén puxo música á verbena xunto a orquestra Marimba.
O domingo repetíronse os actos do sábado, con misa e procesión e música a cargo da orquestra Atlanta.

UN POUCO SOBRE CABREIROS
Cabreiros ocupa un territorio duns vinte quilómetros cadrados e conta cunha poboación de 274 habitantes censados en 2009. Ten 21 aldeas e lugares, sendo os máis habitados O Chao (83 habitantes), onde se atopa a igrexa parroquial, San Martiño (46), Leboré (44), A Touza (22), O Reguengo (20), O Empalme (18), Cabreiros (17) e As Cernadas (15). Os outros lugares da parroquia son A Aloulada, A Amosa, A Carballosa, Caschao, A Fraga, Penachaíña, O Rego, O Revellón, O San Vitorio A Touza Vella, O Tumbadoiro e Vilacide.
Limita polo norte con Roupar, ó sur con Candamil e Xermade, ó leste con Lousada e ó oeste con Miraz e O Aparral, parroquia do concello das Pontes. O seu territorio ten unha altura media de catrocentos metros sobre o nivel do mar, aínda que hai cumes que superan os 500 metros, como o Monte Espiño (615 metros), O Coto do Reguengo (561 metros) e a Penachaíña (527 metros).
O río Trimaz, chamado aquí Rego de San Martiño, atravesa a parroquia de norte a sur. Polo norte discorre o río de Porto Souto.
A igrexa parroquial, de construción recente (1983), está no lugar do Chao, á beira da estrada de As Pontes a Vilalba. Hai interesantes cruceiros, case todos construídos a finais do século XIX e principios do XX. Destacan os do Revellón (1898), o do Rego (1909), no camiño de Cernadas ó Tumbadoiro, o de Cabreiros (1948), o de Leboré (1895), o de San Martiño (1906), o da Touza (1894), o do Empalme e o do Chao, situado á beira da igrexa parroquial, sendo o máis antigo da parroquia, pois a súa construción data de 1870.
Tamén hai numerosas medoñas e castros como o de Baxín e o de Vilacide.
SANTA MARIÑA DE AUGAS SANTAS
Para a igrexa católica a festividade de Santa Mariña corresponde a Mariña de Augas Santas, virxe e mártir galega nacida no ano 119 na vila de Baiona (antiga Balcagia).
Filla do gobernador romano de Gallaecia e Lusitania, Lucio Castelio Severo, e da súa dona Calsia, quen, segundo a lenda, dá a luz nun só parto a nove nenas mentres o seu esposo estaba ausente. Asustada polo parto múltiple e ante o temor de seren repudiada por infidelidade, manda a unha criada que se desfaga das criaturas afogándoas en secreto no río Miño. A criada Sila, pola súa fe cristiá, decide entregar as nacidas a varias familias cristiás.
Despois dun tempo tiveron que comparecer ante o seu pai acusadas de seren cristiás. Ó saber que eran fillas súas dilles que renuncien á fe cristiá. Foron encarceradas logrando fuxir cada unha polo seu lado. Todas elas acabarían sendo mártires cristiás.
A devoción popular sitúa a Mariña e a súa irmá Liberata mártires na cruz ós vinte anos, o 18 de xaneiro do ano 139 en Augas Santas (Ourense). Quiteria, outra das irmás, morrería na localidade toledana de Marjaliza.
A festa de Santa Mariña de Augas Santas celébrase na igrexa católica o 18 de xullo e a de Santa Liberata o 20 do mesmo mes, día no que trasladaron as súas reliquias dende Sigüenza a Baiona no ano 1515.
Hai outra versión lendaria sobre Santa Mariña, a do bispo de Ourense, Juan Muñoz de la Cueva, a cal non é moi obxectiva. Segundo a lenda, Mariña naceu no ano 123 no lugar de Antiochía, na Baixa Limia, onde era gobernador o seu pai, quen a entregou a unha lugareña de Piñeira de Arcos ó quedar orfa de nai. Foi educada na relixión cristiá e ó decatarse o pai abandonouna e non quixo saber nada dela.
Coidaba dos rabaños e cando tiña quince anos veuna o prefecto romano Olibrio namorándose dela. Quixo casar con ela, pero Mariña negouse, sufrindo unha serie de tormentos, saíndo milagrosamente de tódalas penurias. Finalmente foi decapitada e os cristiáns recolleron o seu corpo sendo enterrada nun lugar próximo, hoxe chamado Santa Mariña de Augas Santas, parroquia do concello de Allariz, cuxa igrexa parroquial foi construída a finais do século XII e comezos do XIII e constitúe un interesante monumento do románico galego de transición.
Santa Mariña é a patroa de Cabreiros e tamén da vila ourensá de Xinzo de Limia. Hai tamén santuarios en Córdoba, e na comarca do Bierzo, como en Santa Marina del Rey e Santa Marina de Torre. Tamén se venera en Santa Mariña do Monte (San Sadurniño) e Santa Mariña do Monte de Fervenza (O Barco de Valeorras).
SANTA MARIÑA DE ANTIOQUÍA
Margarida de Antioquía ou Santa Margarida é venerada na igrexa ortodoxa co nome de Mariña de Antioquía. Naceu en Antioquía, na rexión de Pisidia, sureste de Asia Menor (actual Turquía).
A súa historia noN está demostrada, pero a súa lenda foi descrita polos cruzados. Foi decapitada no ano 304 pola súa fe cristiá baixo a persecución do emperador Diocleciano. É venerada nas igrexas orientais o 17 de xullo.
Cabreiros, 11 de xullo de 2010 (AF)














































Nova cortesía de A.F.