XOSE CENDÁN: “Grazas, As Pontes.”

Anque non son un rapaz, con 47 anos coido que un premio a toda unha vida adicado ó deporte era moi cedo para poder merecelo.

Con todo, é de ben nados ser agradecidos, e logo da solpresa inicial, si aceptei recoller este galardón polo que significa.

Por para quen e por que é este recoñecemento. Un trofeo que subín recoller no meu pobo e diante da miña xente coa miña filla da man para que vise plasmado físicamente o que eu xa tiña recollido no agradecemento, e o cariño, e sobre todo, a confianza da miña xente.

Eu son o que comunmente se chama un cabezón. Eu prefiro definilo como un soñador. E quería que Irea vise que só perseguindo os soños se poden vivir estes.

Cando era un pequeño alumno do Colexio Santa María tiven a sorte de ter aprendido dunha xente abnegada e desinteresada que crían ser adestradores, pero demostraron ser algo que anos despois se creu descubrir, formadores, ou educadores.

O poso que en min deixaron os Elías, Tomás, Ardura, ou Pazos, levoume a ter claro que este depósito era unha débeda e que quería devolvela, propagala, continuala.

Naqueles albores dun balonmán rudimentario que nos levou a cobadearnos con localidades con máis tradición; nos encontros de atletismo facendo as primeiras seleccións de As Pontes, incluíndo saltos e lanzamentos;nas miñas impagables experiencias adestrando en colexios; nas primeiras edicións da liga local de fútbol sala e posteriormente na de veteráns; no patinaxe, no que era un auténtico avenedizo, e sobre todo cando nos metimos á louca aventura do rugby…. sempre detrás estaba ese soño de que outr@s puideran disfrutar do que a min me deran un día, e que bebesen dos valores que marcaron a miña vida.

O venres, ó subir ó escenario dunha festa do deporte na que participei do seu nacemento, e tivera a honra de ter outros premios, souben que ese soño estaba cumpríndose.

Nas gradas estaban os veciños e veciñas cos que traballei no eido deportivo xa como directivo, adestrador, compañeiro, árbitro, ou aquelo no que puidera ser útil.

E humildemente pensei que aquel momento podía servir de acicate e de ánimo para @s que coma min só podemos poñer o noso empeño e entrega, carentes de outras cualidades.

Poñer en valor o papel d@s que facemos falla para a práctica deportiva, onde só un pode chegar primeiro á meta, só un pode marcar ou encestar, pero xamais o poderían facer sós ou soas.

Anque participei en entidades de fóra da miña vila nesta traxectoria, teño a honra de saber que fun un afortunado que dende o meu traballo profesional e dende a miña adicación persoal ós deportes, puiden disfrutar máis da miña vila e das miñas xentes.

Por iso agora quero agradecer publicamente a quen comigo estivo neste camiño, coa imposibilidade de nomeal@s a tod@s, pero coa garantía de que a tod@s vos debo este momento.

Agora o trofeo irá á vitrina, e eu, sigo aquí, o mesmo, e ó voso servizo. Onde poda e para o que poda aquí estarei, porque é un luxo saber que quen queira contar comigo vai ser porque estea no mesmo soño, o de facer desta localidade todo un exemplo de vila de vida deportiva.